Μεσολάβησε ο μεσαίωνας που και η αρχαία τεχνολογία ξεχάστηκε. Οι Βερσαλίες, το καύχημα όχι μόνο του «βασιλειά Ήλιου» Λουδοβίκου 14ου αλλά και της σημερινής Γαλλίας, όταν κτίστηκε δεν είχε ούτε ένα W.C., ούτε ένα λουτρό. Μόνο από τα μέσα του 18ου αιώνα η βιομηχανική επανάσταση και η χρήση του ατμού δημιούργησε την ανάγκη κατασκευής μεταλλικών σωλήνων, οδήγησε στην κατασκευή αντλιών και στη σημερινή κατάσταση. Εκεί πρέπει να τοποθετήσουμε και την έναρξη του επαγγέλματος του υδραυλικού.

     Βεβαίως στα τελευταία αυτά 250 χρόνια υπάρχουν πάρα πολλές εξελίξεις. Στην αρχή χρησιμοποιούνταν τόσο στην αποχέτευση όσο όμως και στην ύδρευση μολυβδοσωλήνες που σε μακροχρόνια βάση δηλητηρίαζαν τους ανθρώπους. Ήταν βλέπετε ένα υλικό που πολύ εύκολα γινόταν σωλήνας. Μόνο στον 20ό αιώνα διαπιστώθηκε ο φονικός του ρόλος και μόνο τα τελευταία 15-20 χρόνια απαγορεύτηκε πλήρως η χρήση του.
Στις αποχετεύσεις επίσης χρησιμοποιήθηκε αρχικά το παντοροϊκό σύστημα. Όμβρια και λύματα οδηγούντο σε κοινό αποχετευτικό δίκτυο που εξέβαλε στο κοντινότερο ποτάμι ή τη θάλασσα. Μόνο τον 20ό αιώνα διαπιστώθηκε τι καταστροφή είχαμε επιφέρει στο νερό των ποταμών και μόνο μετά το 1950 το πόσο είχαμε μολύνει ακόμη και την τεράστια θάλασσα.

     Το νερό όμως χρησιμοποιείται σήμερα και για τη θέρμανση κτιρίων αλλά και γεωργικών εκμεταλλεύσεων (θερμοκήπια). H θέρμανση ίσως και να προϋπήρξε της ανάγκης ύδρευσης. Ο αρχαίος μας πρόγονος – κυνηγός ζούσε σε σπηλιές στις οποίες όμως άναβε μια φωτιά να ζεσταθεί.
Το ίδιο έκανε ο άνθρωπος και όταν πρωτοαπόκτησε σπίτια. Για καύσιμο χρησιμοποίησε αρχικά το ξύλο. Τον έπνιγε βέβαια ο καπνός. Έτσι σύντομα άνοιξε και μια τρύπα στο ταβάνι του για να φεύγει ο πολύς καπνός. Τον καπνό καταπολέμησε επίσης με την ανακάλυψη του ξυλοκάρβουνου που καπνίζει πολύ λιγότερο, και με την ανακάλυψη της καπνοδόχου, της τοποθέτησης ενός καλύμματος πάνω από τη φωτιά με μια κεντρική οπή που με έναν αγωγό οδηγούσε τους καπνούς στην τρύπα του ταβανιού. Ένα είδος κεντρικού τζακιού. Τα τζάκια όπως τα ξέρουμε σήμερα άρχισαν να εξελίσσονται μετά τον 13ο αιώνα.

     Και όμως 2.500 χρόνια πριν από την «εφεύρεση» των τζακιών, το ανάκτορο της Κνωσσού είχε διπλούς τοίχους. Στο υπόγειο άναβαν φωτιά, τα καυσαέρια κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους δύο τοίχους και ζέσταιναν το χώρο. Οι Ρωμαίοι πάλι ζέσταιναν τα λουτρά τους με ένα διπλό πάτωμα και κυκλοφορία των καυσαερίων στον κενό χώρο μεταξύ των δύο πατωμάτων. Η εφεύρεση αυτή βέβαια πάλι σε Έλληνες ανήκει και μάλλον στους Σπαρτιάτες. Ο ναός της Εφέσσου είχε άλλωστε ένα παρόμοιο σύστημα. Ο μεσαίωνας βέβαια έστειλε τις μεθόδους αυτές στη λήθη. Η τεχνολογία πάντως τον 14ο και 15ο αιώνα δεν είχε πολύ πέραση. Ακόμη και οι σόμπες δεν υπήρξαν σαν μια λογική εξέλιξη των τζακιών (ιδέα να περιορίσουμε τη φωτιά σε έναν κλειστό χώρο) αλλά σαν εισαγωγή τεχνογνωσίας από την Κίνα. Εκεί χρησιμοποιούνταν ήδη από το 600 π.Χ. και μέσω Ρωσίας έφτασαν και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Τον 17ο και 18ο αιώνα οι Ευρωπαίοι αλλά και οι Αμερικανοί βελτίωσαν πολύ την κατασκευή τους.

      Οι σόμπες είχαν μονοπωλήσει σχεδόν τη θέρμανση μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Ακόμη και τα ανάκτορα του Σένμπρουν του Φραγκίσκου Ιωσήφ στη Βιέννη ζεσταινόντουσαν με κάτι καταπληκτικές σε ομορφιά τεράστιες σόμπες, εξωτερικά πορσελάνινες.
Η επόμενη εξέλιξη της σόμπας υπήρξε τον 18ο αιώνα, η κατασκευή των αερολεβήτων, η θέρμανση δηλαδή αέρα καθαρού και η διανομή του στα διάφορα δωμάτια ενός κτιρίου. Η μέθοδος αυτή κυριαρχεί ακόμα στην ύπαιθρο, τουλάχιστον της Αμερικής.
Στην Ευρώπη αντίθετα, η θέρμανση των κτιρίων βασίζεται σε άλλες εξελίξεις του 18ου και 19ου αιώνα. Ο ατμός που παρήγαγε μια βιομηχανία, άρχισε να χρησιμοποιείται για τη θέρμανση διαφόρων χώρων της αλλά ακόμη και να μοιράζεται σε γειτονικά κτίρια, αποτελώντας την πρωτοπορία της τηλεθέρμανσης. Ο ατμός αυτός για να ζεστάνει ένα χώρο, οδηγείτο σε σωληνωτά σώματα, όπως π.χ. οι πετσετοκρεμάστρες, μόνο που οι σωλήνες αυτοί έφεραν και πτερύγια, όπως π.χ. τα fan coil units. Ο ατμός γρήγορα αντικαταστάθηκε από ζεστό νερό. Μια από τις πρώτες τέτοιες εγκαταστάσεις έγινε στο νοσοκομείο του Γουέστμινστερ στο Λονδίνο γύρω στα 1830. Το νερό με χαμηλότερη πίεση και θερμοκρασία από τον ατμό έχει φοβερά πλεονεκτήματα αφού δίνει το δικαίωμα κατασκευής θερμαντικών σωμάτων διαφόρων σχημάτων και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε θερμάνσεις μέσω δαπέδου, τοίχου ή οροφής. Μπορεί ακόμη να χρησιμοποιηθεί σε σύγχρονα κλιματιστικά μηχανήματα.

     Ο σημερινός υδραυλικός έχει στη διάθεσή του πληθώρα ειδικών υλικών και πρέπει να κατασκευάσει τις αναγκαίες σωληνώσεις και να εγκαταστήσει τις συσκευές εκείνες που θα εξασφαλίζουν:
•  Μια υγιεινή ύδρευση με την κατάλληλη κατεργασία νερού αν απαιτείται.
•  Μια άρτια άρδευση.
•  Εξοικονόμηση κατανάλωσης νερού.
•  Μια άρτια αποστράγγιση των ομβρίων υδάτων.
•  Μια ασφαλή εγκατάσταση καυσίμων υγρών ή αερίων.
•  Μια άνετη και υγιεινή θέρμανση ή κλιματισμό.
•  Διάφορες βιομηχανικές εγκαταστάσεις μεταφοράς και κατεργασίας υγρών ή κονιοποιημένων υλικών.
•  Δίκτυα πυρόσβεσης.

     Για το σκοπό αυτό πρέπει να γνωρίζει πολλούς κανονισμούς και τα διαθέσιμα υλικά με τις ειδικότερες ιδιότητες έκαστου.
Η ανάπτυξη του επαγγέλματος εξαρτάται από το ρυθμό επένδυσης σε κτίρια ή βιομηχανίες. Οι πιθανότητες νέων εφαρμογών είναι σχετικά περιορισμένες. Ακόμη και η ανάπτυξη των ΑΠΕ (ηλιακοί θερμοσίφωνες – γεωθερμικές εγκαταστάσεις μικρού βάθους) δεν θα προσθέσουν μεγάλο “τζίρο” στο επάγγελμα αυτό.